من من نه عاشق بودم

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

 من خودم بودم و يک حس غريب

 که به صد عشق و هوس می ارزيد

من خودم بودم و دستی که صداقت ميکاشت

گر چه در حسرت گندم پوسيد

من خودم بودم و هر پنجره ای

که به سرسبزترين نقطه ی بودن وا بود

و خدا ميداند بی کسی از ته دلبستگی ام پيدا بود

من نه عاشق بودم

و نه دلداده به گيسوی بلند

و نه آلوده به افکار پليد

من به دنبال نگاهی بودم

که مرا از پس ديوانگی ام ميفهميد

آرزويم اين بود

دور اما چه قشنگ

که روم تا در دروازه نور

تا شوم چيره به شفافی صبح

به خودم می گفتم

تا دم پنجره ها راهی نيست

من نمی دانستم

که چه جرمی دارد

دستهايی که تهی ست

و چرا بوی تعفن دارد

گل پيری که به گلخانه نرسید

روزگاريست غريب

من چه خوشبين بودم

همه اش رويا بود

و خدا می داند

سادگی از ته دلبستگی ام پيدا بود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه:

[+] نوشته شده توسط ناشناخته در 23:0 | |